Πίστη;

Σήμερα 29-01-08, αν και ήταν μια κουραστική μέρα. Γύρισα από τη δουλειά, έφαγα, έκανα ένα γρήγορο ντους και ξεκινήσαμε να πάμε στο μοναστήρι της Παναγίας της Προυσιώτησσας. Είναι ένα από τα δύο γνωστά μοναστήρια της Ευρυτανίας (το άλλο είναι της Τατάρνας).

Χωρίς να το έχουμε σκεφτεί, πετύχαμε τον εσπερινό των τριών Ιεραρχών.

Θέλαμε από καιρό να πάμε, αλλά δεν το αποφασίζαμε. Συνήθως πήγαινα κάθε καλοκαίρι με τα πόδια. Φέτος όμως λόγω της δουλειάς, δεν πήγα. Στο συγκεκριμένο μοναστήρι πήγαινα από μικρός. Μας παίρνανε και πηγαίναμε να διανυκτερεύσουμε για μία νύχτα. Εμείς παίζαμε και οι μεγάλοι παρακολουθούσαν τη λειτουργία. Μεγαλώνοντας σταμάτησα να πηγαίνω για διανυκτέρευση και πήγαινα με τα πόδια, με μεγάλη παρέα, ξεκινούσαμε μεσάνυχτα και φτάναμε το πρωί, προσκυνούσαμε και γυρνούσαμε (με αμάξια).

Η σχέση μου με τη θρησκεία αρχίζει, εκεί που τελειώνει η "εξουσία" των πρεσβευτών της. Δηλαδή, πιστεύω στο Θεό, στην Παναγία, στον Χριστό. Χωρίς όμως να εμμένω στα πρόσωπα, πιστεύω και τα τρία πρόσωπα σε ένα, σε κάτι όπως λέμε "ανώτερο" (που τυχαίνει να έχει ονομαστεί έτσι). Ποτέ δεν συμπάθησα τους εκπροσώπους της (οκ, εκτός από ελάχιστες φορές) και ούτε τους συμπαθώ. Κάποιοι είναι άξιοι εκπρόσωποι, οι περισσότεροι όμως είναι άθλιοι.

Πάντα είχα την ανάγκη να πιστεύω. Να ξέρω ότι δεν είμαι μόνος μου, ότι δεν προσπαθώ μόνος μου. Με έκανε να πιστεύω στον εαυτό μου και να κινούμαι με σιγουριά.

Δεν ξέρω γιατί, ή μάλλον φαντάζομαι, αλλά μεγαλώνοντας σταμάτησα να πηγαίνω εκκλησία. Παλιότερα πήγαινα, αλλά τις περισσότερες φορές ήταν μια αγγαρεία για μένα. Τώρα πηγαίνω μόνο όταν το θέλω, όταν το χρειάζομαι. Είναι ο συνδυασμός, ψαλμωδιών, θυμιάματος και ησυχίας που με ηρεμεί και με χαλαρώνει. Ωστόσο δεν νιώθω το ίδιο στην εκκλησία του χωριού εδώ. Μόνο στο μοναστήρι που το φυσικό κάλλος σε καθηλώνει και με τη "ιδιαίτερη" - μυσταγωγική ατμόσφαιρα, νιώθω χαλάρωση, αγαλλίαση, ηρεμούν όλα μέσα μου. Ξαλαφρώνω και γεμίζω ενέργεια.

Δεν μπορώ να το εξηγήσω πως γίνεται, κάτι αλλάζει μέσα μου μετά από μια τέτοια επίσκεψη και ξέρω ότι το βράδυ θα κάνω ήρεμο ύπνο, κάτι που μου έλειψε.

Λέγεται πίστη; Λέγεται ψυχολογική ανάγκη; Δεν ξέρω. Μου κάνει καλό όμως.

Έχω αναρτήσει κάποιες φωτογραφίες (μετά απο πολλές δυσκολίες) που έβγαλε ο μικρός αδερφός μου την ίδια μέρα. Δυστυχώς δεν είναι αυτές που ήθελα, καθώς δεν μου έδινε τη μηχανή (9 χρονο κακομαθημένο) και δεν ήθελα να τσακωθώ. Ήταν απόγευμα, ο ήλιος έδυε και έκανε πολύ κρύο! Δεν είναι και πολύ καλές. Είναι το μοναστήρι, οι ξενώνες και τα υπόλοιπα κτήρια του μοναστηριού. Όλο το συγρότημα είναι χτισμένο πάνω σε βράχο, κάτω απο τα κτήρια όπως βλέπετε στις φωτο, υπάρχει γκρεμός και χαμηλά κάτω ποτάμι. Γενικότερα η περιοχή είναι βραχώδης.

Που καταντήσαμε...

Όπως μια μεγάλη μερίδα παιδιών, σπούδασα και εγώ. Ωραίες εκείνες οι μέρες, βέβαια οι πρώτοι 2 μήνες ήταν δύσκολοι. Έκανα παρέες, περνούσα καλά. Μέσα σε όλα τα άτομα της σχολής, γνώρισα και δύο κοπέλες, πολύ καλές, αλλά μόνο στο "γειά σου, τι κάνεις" μείναμε. Άντε και για κανέναν καφέ, μία στο τόσο. Δεν ξέρω γιατί, αλλά είχα ένα καλό προαίσθημα, πάντα, όταν συναντιόμασταν. Ώσπου μια μέρα, του δευτέρου έτους (2002-2003), με πλησιάζει η Β. και μου λέει (δεν θυμάμαι ακριβώς πώς το είπε, περίπου θα σας πω) "Έχω τη γιορτή μου, θές να έρθεις να βγούμε μαζί με την Μ. για φαγητό;". Έμεινα εμβρόντητος. Της λέω "εμένα;" "γιατί;" και μου απαντάει το κορυφαίο "γιατί θέλω να γιορτάσω με άτομα που θεωρώ αξιόλογα". Πάλι κεραυνός. Ούτε κολλητοί είμασταν, ούτε τίποτα. Είπα ναι.

Τις μέρες που μεσολάβησαν μέχρι να βγούμε, το σκέφτηκα καλά, και αποφάσισα να είναι τα πρώτα άτομα που γνώριζα απο το μηδέν (το διευκρινίζω για να εξαιρέσω την παιδική μου φίλη και επίσης κολλητή, που το έμαθε πιο νωρίς και τον κολλητό μου[γκει επίσης]) που θα μάθουν για μένα. Κάτι μέσα μου, μου έλεγε ότι θα μέναμε για πάντα φίλοι και μάλιστα στενοί. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, σημασια έχει πως απο εκείνη τη μέρα γίναμε κολλητοί, όλη τη μέρα είμαστε μαζί, τα περισσότερα πράγματα τα κάναμε μαζι. Αργότερα προστέθηκε στην παρέα και η τρίτη κολλητή πλέον ή Χ. Ήταν πολύ σημαντικό για μένα να έχω δίπλα μου άτομα που να μπορώ να εμπιστευθώ και μάλιστα σε ένα τόπο εντελώς ξένο.

To 2006 χωριστήκαμε αναγκαστικά, εγώ τελείωσα και έφυγα, γύρισα εδω, οι κοπελιές χρωστούσαν κάποια μαθήματα, αλλά γύρισαν και οι δύο Αθήνα και θα πήγαιναν να δώσουν μόνο. Μιλούσαμε πολύ στο τηλ. το καλοκαίρι του ίδιου έτους κατέβηκα και δούλεψα εκεί το καλοκαίρι. Τέλη του 2006 είχαμε όλοι δουλειά, εγώ εδώ, οι κοπελιές Αθήνα. Αραίωσαν τα τηλ. Όποτε μιλούσαμε όμως, είμασταν όπως και πριν.

Το 2007 είχε κάποια απρόοπτα μεταξύ μας, αλλά εύτυχώς γρήγορα έγιναν όλα καλά(εγώ με τη Μ. περάσαμε κάποιους μήνες μούγκας, λόγω μιας βλακείας). Το τέλος του 2007, έχουν γίνει μεγάλες αλλαγές πια. Η Β. και η Χ. μου λένε για αλλαγές που βλέπουν στη Μ., τις οποίες και ανακαλύπτω και γω σιγά σιγά, μέσα απο τα τηλέφωνα και απο τις συναντήσεις μας όταν κατέβαινα και κατεβαίνω Αθήνα. Πάνω που έχει αποκατασταθεί η σχέση μου με τη Μ. η σχέση της Μ. με τη Β. και τη Χ. αρχισε να χαλάει, σε τέτοιο σημείο που να μην θέλουν να τη βλεπουν. Η αλήθεια είναι πως η συμπεριφορά της είχε αλλάξει σε μεγάλο βαθμό, απότομη, υπεροπτική, ένα άτομο που λες και το γνώριζες πρώτη φορά. Κάποιος θα μπορούσε να πει οτι έπαιξε σημαντικό ρόλο η σχέση που δημιούργησε, την απορρόφησε και της δημιούργησε νέα ιδανικά στα οποία εμείς δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε. Ίσως είναι και ένα είδος ζήλιας ή κόμπλεξ που άρχισε να βγαίνει προς τα έξω. Φέρθηκε και φέρεται πολύ άσχημα στις Χ. και Β.

Φοβάμαι πολύ για το μέλλον. Φοβάμαι μην χαθούμε, μην σταματήσουμε να μιλάμε. Θέλω να είναι πάντα μέρος της ζωής μου. Τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου τα πέρασα μαζί τους, ξέρουν τόσα για μένα που δεν πρόκειται να μάθει κανείς. Έχουμε δεθεί σφικτά με τι φιλία και την επήρεια των φοιτητικών χρόνων. Είναι πολύ δύσκολο να χωριστώ έτσι. Τώρα πρέπει να τις βλέπω χωριστά τις πιο πολλές φορές. Δεν περίμενα ότι θα φτάναμε ως εκεί. Πίστευα ότι η φιλία μας θα μείνει μέχρι αργά στη ζωή μας, για να μην πω για πάντα. Μεσολαβούν όμως τόσες αλλαγές, τόσο απο εξωτερικούς παράγοντες, όσο και απο εσωτερικούς, που διαμορφώνουν τις σχέσεις. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα συμβεί.

Επιτέλους δικό μου αμάξι!

Την Παρασκευή που μας πέρασε, εκεί που κάναμε διάλειμμα στη δουλειά, ήρθε η συζήτηση στα αμάξια, για αγορές και μεταχειρισμένα. Έλεγε ο ξάδερφός μου, για ένα μεταχειρισμένο Peugeot 306 του 1996. Υδραυλικό τιμόνι, κεντρικό κλείδωμα, ηλεκτρικά παράθυρα, air condition, ευρύχωρο, coupe και άλλα τα οποία δεν ήξερα καν τι είναι και σε τι χρησιμεύουν. 3.000 η τιμή. Κάποια στιγμή, και εκεί που σκεφτόμουν αν θα μου φτάσει η μπογιά, μου 'ρθε μια αναλαμπή, να πάμε να κοιτάξουμε το συγκεκριμένο αμάξι, και αν μου αρέσει να το πάρω. Το είπα στον father, και πήγαμε μετά τη δουλειά. Ο υπεύθυνος της έκθεσης, είναι γνωστός του πατέρα μου γιατί κάνει και ασφάλειες αυτοκινήτων, και εκεί έχει κάνει ο πατέρας τη δικιά του. Μας είπε ο άνθρωπος για το αμάξι κάποια πράγματα. Αυτά που προανέφερα συν κάποια που επίσης δεν ξέρω τι ήταν. Εδώ να πω, ότι δεν σκαμπάζω καθόλου απο μηχανολογία, τις ερωτήσεις στις εξετάσεις παπαγαλία τις είχα μάθει. Του έκανα test drive. Μου φάνηκε περίεργο το υδραυλικό τιμόνι, αλλά συνηθίζεται. Του είπαμε ότι θα το σκεφτούμε και θα του απαντούσαμε την επόμενη μέρα. Γιάτί, ήταν και το οικονομικό στη μέση. Εμένα ίσα ίσα μου έφταναν να πληρώσω το ΦΠΑ και το ΤΕΒΕ της δουλειάς που είχα με σύμβαση.

Το συζητήσαμε και το Σάββατο πήγαμε μετά τη δουλειά και είπαμε το ναι. Μετά κανονίσαμε το χρηματικό, θα δίναμε 1500 ντούκου και τα υπόλοιπα μέχρι τον Ιούνιο. Το σίγουρο ήταν ότι δεν θα τα πλήρωνα όλα μόνος μου. Θα δανειζόμουν απο τον πατέρα μου φυσικά. Βάλε ασφάλεια, τέλη κυκλοφορίας, μεταβίβαση, άδεια. Αύριο πρέπει να δώσω γύρω στα 2000 ευρώ (θα είναι τυχερός όποιος θα θελήσει να με κλέψει αύριο βγαίνοντας απο τη eurobank, χεχε). Όπως και να έχει τώρα με αυτή τη δουλειά, θα ξεχρεωθώ γρήγορα. Το απόγευμα θα μπορώ να το πάρω. Είναι το πρώτο πράγμα στο όνομά μου, και εκτός αυτού χαίρομαι που πλέον δεν θα δανείζομαι το αμάξι του αδερφού μου, ο οποίος σημειωτέον, σκεφτόταν να το πουλήσει (σε εμένα) το καλοκαίρι και να πάρει άλλο. Ξέχασα να πω ότι έχει ένα χτυπηματάκι πίσω δεξιά που θέλει βάψιμο και ένα σπασμένο καθρέπτη. Αυτά! :)

Πρώτη μέρα στη δουλειά!

Προχτές 10/01/08 ήταν η πρώτη μέρα στη δουλειά του μπαμπά (μετά απο ένα χρόνο και δυο μήνες). Όπως είχα πει ο μπαμπάς είναι ελαιοχρωματιστής. Δουλεύει μαζί με 2 ξαδέρφια μου και τον αδερφό μου, πήγα και γω και γίναμε πολλοί.

Την προηγούμενη μέρα προετοιμάστηκα κατάλληλα (πρώτα ψυχολογικά), ξέθαψα τα ρούχα τις δουλειάς, φόρμες, φούτερ και ότι άλλο θα χρειαζόμουν, γάντια, σκούφο κλπ. Επίσης επάνδρωσα και το συνηθισμένο τσαντάκι μέσης με χαρτομάντηλα, τσιγάρα, ενοείται λιποζάν κ.α. Θα πιάναμε δουλειά στις 8.

Χτύπησαν τα ξυπνητήρια, τα έκλεισα, σηκώθηκα, πλύθηκα, όσο σκεφτόμουν το κρύο που κάνει έξω με έπιανε τρεμούλα. Κατέβηκα να φάω πρωινό. Αφού είπαμε τις συνηθισμένες καλημέρες, άκουσα και το σχόλιο του μπαμπά για τον καιρό "ξαστεριά είχε, πάλι θα ζεσταθούμε", "ωραία" σκέφτηκα. Αφού έφαγα και έφτιαξα καφέ στο σεικερ, ανέβηκα να ντυθώ. Φεύγοντας κοίταξα το θερμόμετρο ίσα που έδειχνε 2 βαθμούς. Δεν κρύωνα ευτυχώς. 8 παρά (μετά απο 10 λεπτά στο ρελαντί για να φύγει ο πάγος) ξεκινήσαμε. Φτάσαμε στο σπίτι-εξοχικό που θα δουλεύαμε, ωραίο σπίτι, όλο πέτρα, και μέσα χωριάτικο στυλ. Αφού κάναμε ένα τσιγάρο και είπιαμε δυο τζούρες καφέ, αρχίσαμε, τρίψιμο, βάψιμο κλπ.

Να μην τα πολυλογώ, πέρασε η ώρα, κάναμε διάλειμμα στις 12:30 για 20 λεπτά και τελειώσαμε γύρω στις 4:20. Μετά τις 2 δεν περνούσε η ώρα με τίποτα. Τέλειωσε όμως και αυτή η πρώτη μέρα. Γύρισα σπίτι πτώμα, πονούσαν χέρια, πόδια, όλα! Κοιμήθηκα και σηκώθηκα ακόμη πιο χάλια...

Οι εντυπώσεις της πρώτης μέρας μάλλον καλές, περνάω καλά είναι η αλήθεια και αυτό επειδή είναι συγγενείς μου. Αν ήταν άλλοι, δεν ξέρω πως θα την πάλευα! Είναι κουραστική δουλειά, δεν λέω, αλλά την κάνω απο μικρός και την ξέρω. Το πρόβλημα μου είναι ότι δεν ξέρω για πόσο καιρό θα την κάνω, δεν μπορώ να την κάνω για πολύ καιρό, δεν μου αρέσει σε τέτοιο βαθμό. Προτιμώ αυτό που σπούδασα. Ευελπιστώ μέχρι τον Απρίλιο. Μακάρι να ξαναβγάλουν την σύμβαση που μας τάξανε. Ξέχασα να πω, ότι δουλεύαμε μαζί με μια ζωγράφο, η οποία είχε και ένα πιπίνι βοηθό... ήταν ένα συν στα μείων της κάθε πρώτης μέρας δουλειάς γενικά!

Όσο καλά πήγε η πρώτη μέρα, τόσο χειρότερη ήταν η δεύτερη, ο ένας άρρωστος, άλλο σπίτι, άλλη περιοχή και το "καλύτερο" εξωτερικά βαψίματα. Ξέρει κανείς τι είναι να βάφεις ξύλινο σκέπαστρο, έξω, Ιανουάριο μήνα στο Καρπενήσι; Παιδιά δεν μου είχε ξανατύχει. Τρελάθηκα! Συννεφιά, 3 βαθμοί το πολύ, κρύος αέρας. Και εμείς ανεβασμένοι πάνω σε σκαλωσιές με τεντομένα τα χέρια ψηλά να βάφουμε. Τρέλα. τρέλα! Να δακρύζουν τα μάτια μας, να μην νιώθουμε τα χέρια μας, τη μύτη μας και τα αυτιά μας. Φορούσα ένα γάντι στο δεξί, που κρατούσα το κουβά, το άλλο, με το πινέλο, ίσα που το ένιωθα. Κάθε τόσο να έχω τον αδερφό μου, κρυώνει η μέση μου, θα σου πάρω κορμάκι του έλεγα εγώ. Πάνο, δεν νιώθω τη μύτη μου, έλεγα εγώ, κόψτη μου έλεγε αυτός. Στις δύο φύγαμε απο κεί, γυρίσαμε σπίτι νωρίς λόγω καιρού όπως καταλαβαίνετε.

Η τρίτη μέρα δεν άρχισε... και έπονται πολλές... Καληνύχτα ή .. καλημέρα!!!!

Κάτι απ' τα παλιά...

Χρόνια πριν όταν άκουσα για πρώτη φορά αυτό το τραγούδι, ένιωσα ερωτευμένος, δεν ήμουν ούτε καν ήξερα τι είναι και ακόμη δεν είμαι σίγουρος για το τί είναι. Ίσως μάθω κάποια στιγμή. Μου είναι δύσκολο να το ομολογήσω, αλλά φοβάμαι ότι δεν έχω ερωτευθεί ποτέ. Ποτέ δεν άφησα τον εαυτό μου να ερωτευθεί, να νιώσει ελεύθερος. Να δοθεί στον άλλον. Να μην είναι συνέχεια στην τσίτα. Ίσως πάλι δεν βρέθηκε ο κατάλληλος άνθρωπος. Ποιός ξέρει. Πολλές φορές φοβάμαι ότι δεν θα ερωτευθώ ποτέ. Αλλά πάντα ελπίζω.

Εύχομαι κάποιος να σας το αφιερώσει (εύχομαι το ίδιο και για μένα).

Διαβάστε το ή ακούστε το.

Τι ποιο όμορφο σ' αυτή τη ζωή

Απ' τη λάμψη των δικών σου ματιών

Τι πιο όμορφο και πιο λαμπερό

Σ' ένα κόσμο που φοβάται το φως

Τι πιο όμορφο και πιο μαγικό

Απ' το πάθος των δικών σου φιλιών

Την ανάσα σου όταν νιώθω καυτή

Στη φωτιά της μαθαίνω να ζω

Φίλα με πάλι φίλα με αγκαλιασέ με

Μες το κορμί σου να κρυφτώ

Φίλα με πάλι φίλα με ξημέρωσέ με<

Σ' ένα ταξίδι ερωτικό

Με το γέλιο σου νοιώθω πως ζω

Με το δάκρυ σου νοιώθω πως χάνομαι

Τι πιο όμορφο και πιο δυνατό

Απ' αυτό που για σένα αισθάνομαι

Η αλήθεια και το ψέμα εσύ

Κι όλα τ' άλλα στον κόσμο κομμάτια

Τι πιο όμορφο πάνω στη γή

Απ' τα δικά μας ατέλειωτα βράδια

Φίλα με πάλι φίλα με αγκάλιασέ με

Μες το κορμί σου να κρυφτώ

Φίλα με πάλι φίλα με ξημέρωσέ με

Σ' ένα ταξίδι ερωτικό

Πρώτη μέρα του Χρόνου

Ήρθε λοιπόν αυτή η πολυπόθητη πρώτη μέρα! Πολλοί συγγενείς, κόσμος, τραπεζώματα... Ωραία πέρασα, δεν μπορώ να πω. Περίμενα την παραμονή με μία χαρά και ένα τρακ σαν μικρό παιδί. Ήρθε και αυτή και πέρασε όπως όλες οι άλλες μέρες. Ο Αϊ Βασίλης δεν εμφανίστηκε. Τώρα όλα τα ίδια πάλι. Τα ίδια συναισθήματα με πριν, δεν άλλαξε κάτι. Του χρόνου ελπίζω σε καλύτερες γιορτές. Νομίζω ότι έχω μεταγιορτινή κατάθλιψη. Είναι που έλαβα και ένα μηνυματάκι, που δεν περίμενα να πω την αλήθεια. Αλλά η ζωή συνεχίζεται χωρίς να μας ρωτήσει, εμείς προσπαθούμε να την κάνουμε καλύτερη. Θα ευχηθώ σε όλους Καλή χρονιά με υγεία, ευτυχία και ότι άλλο ποθεί ο καθένας. Ένα καλύτερο αύριο!

Είναι και άλλα που σκέφτομαι αυτές τις μέρες, τελείωσε η σύμβαση και τώρα απο μέρα σε μέρα, αφού τελειώσω κάποιες εκρεμμότητες, θα γυρίσω στο βάψιμο. Θα είναι για λίγο; Αυτό με τρώει. Ευτυχώς κάποιες υποχρεώσεις στην πρωτεύουσα θα με κρατάνε σε εγρήγορση και θα περνάνε οι μέρες.