Εφαρμογές γνωριμιών (πολυφορεμένο)

      

    Η νέα κατάσταση φόβου για την υγεία μας έφερε επανάσταση και στην εργασία κάποιων. Αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε υπηρεσίες και διαδικασίες που δεν πίστευα ότι θα μπορούσαν ποτέ να γίνουν ο κανόνας για την διαχείριση υποθέσεων. Περίεργο μου φαίνεται ακόμη, ίσως επειδή ακόμη μαθαίνουμε πως να χρησιμοποιούμε τις νέες τεχνολογίες ή μάλλον συνειδητοποιώ ότι θα γίνει ο κανόνας, η πάγια τακτική.

Νέο φύλλο στη μονστέρα!

       

    Οι εφαρμογές γνωριμιών λοιπόν. Πολυφορεμένο, πολυσυζητημένο και γενικά τα έχουμε διαβάσει πολλές φορές. Νομίζω κουράστηκα. Δεν λέω ότι δεν είναι καλές. Να μη σχολιάσω το φακ εντ γκόου που συνεχίζει να είναι μαστ ακόμη. Η αλήθεια είναι ότι αν δεν υπήρχαν και αυτές θα μέναμε άγαμοι μια ζωή. Το θέμα είναι ότι δεν το μπορώ πια, με κουράζει. Νιώθω ότι κάποιος μπαίνει στην ιδιωτικότητά μου, νιώθω ότι κάποιος με κοιτάει μέσα από την κλειδαρότρυπα. Έχω στείλει και έχω πάρει φωτό από αυτές τις εφαρμογές, κανονικές και χχχ και ότι φανταστείς. Είναι σαν να έχω δώσει στην εφαρμογή το ελεύθερο να μπαίνει στο δωμάτιό μου. Εγώ φταίω σίγουρα.

Διάβαζα το Queer του Μπάροουζ και βλέπω ξαφνικά το μπαρ το ναυάγιο, λέω οκ, άκουγε Αρλέτα.. χεχεχε

    Πως το αντιμετωπίζεις; Δεν ξέρω, ίσως μου φύγει κάποια στιγμή. Θα ρίξω το φταίξιμο στην ψυχολογική πίεση της εποχής. Της Άνοιξης που έρχεται και εμείς είμαστε κλεισμένοι και δεν μπορούμε να κάνουμε ένα ταξίδι. Το ότι ανήκω σε ευπαθή ομάδα και φοβάμαι και λίγο στη γνωριμία και στην κοινωνικότητα μου. Στο ότι μας δημιούργησαν κόμπλεξ επαφής με ανθρώπους. 

Αυτά, άντε καλό βράδυ.

Δολοφονία

       Έβλεπα αυτές τις μέρες τη δολοφονία των δυο παιδιών στο Πήλιο. Έφυγε αυτός λέει να πάει να δει το παιδί του και επειδή δεν τον άφησαν έφαγε τη γυναίκα του και έπειτα φεύγοντας και τον αδερφό της και κουνιάδο του. Αφήνοντας πίσω το παιδί του, χωρίς μάνα πια, να είναι το στήριγμα στους γονείς της κοπελιάς. Αυτός ποιός ξέρει πότε θα βγει από τη φυλακή και αν θα είναι ποτέ πατέρας για το παιδί του. Δεν κρύβω ότι με συγκίνησε η περίπτωση. Το παιδί είναι 2,5 χρόνων (αν άκουσα καλά) και καταλαβαίνει, αλλά θα το ξεπεράσει εύκολα. Τα παιδιά έχουν την ευκολία της προσαρμογής και της αγνότητας που τα καθιστά αθώα στη σκέψη και στις πράξεις. 

      Βάλε και την δολοφονία του καταστηματάρχη κινητής τηλεφωνίας από τον παππού με τον φουσκωμένο λογαριασμό. Ορφάνεψε και από πατέρα αυτή η οικογένεια.

     Επίσης η δολοφονία του δημοσιογράφου Καραϊβάζ. Τώρα τι να πεις γι'αυτό. Μαφία λένε οπότε άντε να βγάλεις άκρη.

    Τα έχει παίξει ο κόσμος. Ο χρόνος του κορονοιού μας κόστισε. Πόσο ταραγμένος κόσμος υπάρχει. Δεν βγάζω τον εαυτό μου απ' έξω, όλοι λίγο πολύ έχουμε μια ταραχή μέσα μας, τα ψυχολογικά μας, τα κόμπλεξ κλπ. Σε κάποιους θα κόπει η κλωστή και θα χάσουν τον έλεγχο. Ευτυχώς οι περισσότεροι το ελέγχουν με τον τρόπο τους, άλλοι με βοήθεια και άλλοι μόνοι τους. Δεν είναι λίγες οι φορές που φτάνει το μυαλό στα όριά του. Έχουν υπάρξει στιγμές που έχω πει, στοπ, δεν πάει άλλο. Να πω την αλήθεια δεν ξέρω αν το κάνω συνειδητά ή είναι κομμάτι του firewall του οργανισμού αυτόματο. Πάντως καταλαβαίνω το πριν και το μετά της επανεκκίνησης. Σαν να κάνεις σατ ντάουν το μυαλό για να το προστατέψεις από το κάψιμο. Πετυχαίνει μέχρι τώρα τουλάχιστον. Τώρα σκέψου αυτούς τους γονείς που έχουν τον πόνο τους, έχουν και τα ΜΜΕ να τους ενοχλούν. Από τη άλλη όμως είναι ένας καλός περισπασμός, κόβει την συνέχεια του θρήνου και δίνει λόγο στη λογική, να σκεφτείς και να απαντήσεις. Μπορεί να είναι και για καλό, δεν το είχα σκεφτεί έτσι ξανά.

Ευτυχώς ήρθε και το ΠΣΚ, όχι πως θα κάνω και κάτι ιδιαίτερο δηλαδή. Μαραθώνιο ταινιών όπως κάθε ΠΣΚ. 

Χτες είχε το μενού

Επίσης είδα και μια καλή σειρά μίας σεζόν αυτή την εβδομάδα. Το Bodyguard η οποία ήταν και πολύ καλή μπορώ να πω, σασπένς και μυστήριο και ωραίος πρωταγωνιστής.

Άντε και καλό υπόλοιπο ΣΚ να έχουμε!

Σκόνη

      Αυτός ο καιρός είναι ό,τι να 'ναι. Σκόνη σήμερα στον ορίζοντα. Εντάξει ζέστανε κάπως και μ'αρέσει αλλά μας έφαγε η κλεισούρα. Ευτυχώς έχω παρέα και βγαίνουμε για καμιά βόλτα μεσημέρι η πρωί όταν δεν δουλεύω. Με ένα καφέ στο χέρι και κάμποσα χιλιόμετρα περπάτημα. Να ανοίγει και λίγο το μάτι. Τι να το κάνεις με τις μάσκες, βλέπεις ματάκια και φαντάζεσαι τα παρακάτω. Και δεν εννοώ τι υπάρχει στο βρακί. Παρακάτω βλέπουμε ότι ήρθαν τα χελιδόνια, κατάλαβαν ζέστη και Άνοιξη..

"Οι μύες του Λι πονουσαν από τις πολλές ώρες πεζοπορίας. Ήταν εξουθενωμένος. Άπλωσε το χέρι του στο στήθος του Άλερτον και κούρνιασε δίπλα στο κορμί του αγοριού. Η ζέση της επαφής του δημιούργησε ένα βαθύ συναίσθημα στοργής που δεν χωρούσε το κορμί του. Κούρνιασε ακόμη πιο κοντά και χάιδεψε απαλά τον ώμο του Άλερτον. Ο Άλερτον κουνήθηκε ενοχλημένος απωθώντας το χέρι του Λι."

( Queer, Ουίλιαμ Σ. Μπάροουζ, σελ.198-199, Εκδόσεις Τόπος, 2011)

       Είχα αγοράσει το βιβλίο αυτό και θα το διάβαζα κατευθείαν αλλά μου έστειλαν την παρακάτω κάρτα μαζί και τελικά αγόρασα και τα άλλα δυο που είναι σαν άτυπη τρολογία. Τζάνκι, Κουίρ και Γυμνό Γεύμα.

 

       Τελείωσα το δεύτερο χτες. Να πω επίσης ότι κάθε βιβλίο έχει λεπτομερή εισαγωγή - πρόλογο και επίσης παραρτήματα. Είναι μια διατριβή το καθένα από μόνο του. Το πρώτο έχει θέμα τα ναρκωτικά, το δεύτερο μια σχέση μονόπλευρη. Το τρίτο δεν το έχω διαβάσει ακόμη. Γενιά των μπιτ, μια ιστορία από μόνος του ο συγγραφέας. 

 

Την κυρία του βίντεο την παρακολουθώ πότε πότε. Ωραία τα λέει και δίνει συμβουλές.

Τα λέμε.. 

ΥΓ. κάποτε είχε ορθογραφικό έλεγχο το μπλόγκερ, που τον πήγαν οεο;

The Normal heart

      The Normal heart λοιπόν, την είδα την ταινία, έκλαψα, μιλάει για την έξαρση του AIDS την δεκαετία '70 και '80. Πόσοι πέρασαν αυτό το λούκι και έχασαν τη ζωή τους και πόσοι έζησαν για να θυμούνται. Βασισμένο σε αληθινούς χαρακτήρες και γεγονότα της εποχής στην Αμερική. Τρομερό να χάνεις φίλους, συγγενείς και εραστές σταθερούς και μη. Ακόμη φοβίζει κόσμο και κοσμάκη. Ο Ράφαλο βέβαια είναι λίγο σπαζαρχίδης στην ταινία αλλά είχε και τα δίκια του. H Ρόμπερτς πολύ καλή. Πόσο άδικο είναι να υπάρχει ένας θανατηφόρος ιός και η πολιτεία να μην ενδιαφέρεται για την καταπολέμησή του. Καλύτερα να μην κάνουμε σύγκριση με την σημερινή εποχή, τα περνάμε άλλωστε 1 χρόνο τώρα. Τώρα όμως κινδυνέυει ο κόσμος όλος, τότε μόνο οι ομοφυλόφιλοι, οπότε οι αρχές δεν έδιναν και σημασία. Καλύτερα να τους ξεφορτωθούμε θα έλεγαν.

       Έχοντας χάσει άτομα του στενού οικογενειακού κύκλου μπορώ να πω ότι ο πόνος της απώλειας δεν τελειώνει. Χαλαρώνει, απαλύνεται αλλά δεν σβήνει ποτέ. Ακόμη πονάω με τα γιατί στο κεφάλι μου. Για τις ώρες που έχασα και δεν θα ξανάρθουν και την παροουσία που γίνεται απουσία σε μια στιγμή. Ο νους δεν το χωράει.

      Από την ταινία ξεκίνησα που μου άρεσε. Δακρύζω με το παραμικρό πλέον, βλέπω π.χ. πολεμική και εκεί που αλληλοσκοτώνονται να σου το δάκρυ, γιατί το μυαλό δουλεύει και σου φέρνει τις εικόνες πεταχτά. 

Αφιερωμένο