The Normal heart λοιπόν, την είδα την ταινία, έκλαψα, μιλάει για την έξαρση του AIDS την δεκαετία '70 και '80. Πόσοι πέρασαν αυτό το λούκι και έχασαν τη ζωή τους και πόσοι έζησαν για να θυμούνται. Βασισμένο σε αληθινούς χαρακτήρες και γεγονότα της εποχής στην Αμερική. Τρομερό να χάνεις φίλους, συγγενείς και εραστές σταθερούς και μη. Ακόμη φοβίζει κόσμο και κοσμάκη. Ο Ράφαλο βέβαια είναι λίγο σπαζαρχίδης στην ταινία αλλά είχε και τα δίκια του. H Ρόμπερτς πολύ καλή. Πόσο άδικο είναι να υπάρχει ένας θανατηφόρος ιός και η πολιτεία να μην ενδιαφέρεται για την καταπολέμησή του. Καλύτερα να μην κάνουμε σύγκριση με την σημερινή εποχή, τα περνάμε άλλωστε 1 χρόνο τώρα. Τώρα όμως κινδυνέυει ο κόσμος όλος, τότε μόνο οι ομοφυλόφιλοι, οπότε οι αρχές δεν έδιναν και σημασία. Καλύτερα να τους ξεφορτωθούμε θα έλεγαν.
Έχοντας χάσει άτομα του στενού οικογενειακού κύκλου μπορώ να πω ότι ο πόνος της απώλειας δεν τελειώνει. Χαλαρώνει, απαλύνεται αλλά δεν σβήνει ποτέ. Ακόμη πονάω με τα γιατί στο κεφάλι μου. Για τις ώρες που έχασα και δεν θα ξανάρθουν και την παροουσία που γίνεται απουσία σε μια στιγμή. Ο νους δεν το χωράει.
Από την ταινία ξεκίνησα που μου άρεσε. Δακρύζω με το παραμικρό πλέον, βλέπω π.χ. πολεμική και εκεί που αλληλοσκοτώνονται να σου το δάκρυ, γιατί το μυαλό δουλεύει και σου φέρνει τις εικόνες πεταχτά.
Αφιερωμένο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου