Δύο τραγούδια για το "Σ' αγαπώ"

Αυτό το "παιχνίδι" το άρχισε ο "ethan" (ξέρετε το μπλόκ με τα περισσότερα κορμιά!!!). Μετά απο πρόσκληση του αγαπητού Gay super hero, θα σας πω δύο τραγούδια με τα οποία θα έλεγα το "σ' αγαπώ". Πέρασαν πολλά τραγουδάκια απο το μυαλό μου, κατέληξα σε αυτά. Θα τα πλαισιώσω όμως με σκηνές απο την ταινία "Βrokeback Mountain". Μου άρεσε πολύ, μου έδωσε να καταλάβω πολλά και με συγκίνησε.

1) Celine Dion, Because you loved me (στίχοι)

2) Gavin Degraw, We belong together (στίχοι)

Mε τη σειρά μου θα ήθελα να προσκαλέσω τους: tovene592, elementstv, π.a.v.λ.ο.s , "ένα πρόσωπο", "Good as you" και τέλος τον Κύριο "Strahd". Ευχαριστώ πολύ Gay super herο!!!

Τα λερωμένα τα άπλυτα ... (παιχνιδάκι!!!!)

Κατ' αρχάς θα ήθελα να ευχαριστήσω τον π.a.v.λ.ο.s για την πρόσκληση που μου έκανε. Ευχαριστώ πολύ! Παραθέτω πιο κάτω κάποια ελαττώματά μου.

1) Aναποφάσιστος, ίσως να φταίει και το ζώδιο (ζυγός γαρ). Δεν παίρνω όρκο. Από το τι καφέ θα πιω μέχρι και πιο άρωμα θα βάλω. Συνήθως σκέφτομαι πιο είναι πιο σωστό... και αυτό πράττω, μόνο που θέλω χρόνο.

2) Παθητικός** - συμβιβαστικός, συμβιβάζομαι με μια κατάσταση και δεν παίρνω απόφαση να την αλλάξω, όσο και να το θέλω.. ευτυχώς υπάρχουν οι φίλοι...

3) Συμπονετικός - ψυχοπονιάρης, μέχρι βλακείας όμως, τόσο που να πιάνεσαι κότσος και να μην υπάρχει κομμωτής, έστω να στον κόψει, αν δεν μπορεί να τον λύσει.

4) Απότομος, ευτυχώς συμβαίνει σπάνια. Κάποιες φορές είμαι πολύ απότομος. Το καταπολεμώ όμως!

5) Εσωστρεφής, κλείνομαι στον εαυτό μου, σκέφτομαι, σκέφτομαι, μπορεί να μην βγάλω άκρη αλλά θα συνεχίσω να σκέφτομαι. Οι φίλοι με ρωτάνε τι έχω και απαντάω τίποτα. Δεν ξεγελιούνται όμως. Ωστόσο μπορεί να μην μάθουν ποτέ τι είχα. Μένω μόνος, ακούω μουσική, κάποιες φορές κλαίω κιόλας. Εκεί που φτάνω στα όρια της κατάθλιψης, ξαναγεννιέμαι (εγώ και ο Φοίνικας τέτοια ιδιότητα, το πουλί ντε.. ). Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης βλέπεις...

6) Αφελής, κάποιες φορές με θεωρούν αφελή, κάποιες φορές πάλι είμαι και το παραδέχομαι, δεν πάει ο νους μου στο κακό, και το βρίσκω μπροστά μου χωρίς να το καταλάβω. Μα πόση καχυποψία πια.. δεν μπορώ να ξεψειρίζω τα πάντα και όταν το κάνω ο νους μου μπορεί να πάει πολύ μακριά και να αρχίσω να τρελαίνομαι απο τα συμπεράσματα.

7) Ζηλεύω, μπορεί να μην το δείχνω αλλά... υποβόσκει. Μην φοβάστε δεν είναι ιός. Ευτυχώς "καλή" ζήλεια, στα πλαίσια του λογικού και για λόγους που υπάρχει λόγος (το ξέρω, "επανάληψη" λέγεται το συντακτικό φαινόμενο όπου επαναλαμβάνεται μια λέξη).

Αυτά Κυρίες και Κύριοι φίλοι...

Δεν είναι ψευδή τα στοιχεία, συμβουλεύτηκα και την κολλητή (ψυχολόγο) μου.

**Παρακαλώ συμβουλευτείτε ερμηνευτικό λεξικό για να μην έχουμε παρερμηνείες.

Προσκαλώ να συνεχίσουν το παιχνίδι οι "Fallen angel", "ένα πρόσωπο", "Foolish cloud"

Ανοιχτή Πρόσκληση - Παιχνίδι

Tο παιχνίδι το ανακάλυψα στη σελίδα "Έτσι είναι η ζωή" από το "ένα πρόσωπο". Οι κανόνες του παιχνίδιου έχουν ως εξής! Πιάνετε το πρώτο βιβλίο που θα βρείτε μπροστά σας. Το ανοίγεται στη σελίδα 123, πιάνετε την 5η σειρά και γράφετε ως την 8η, απο τελεία σε τελεία.

Βρήκα και εγώ ένα βιβλίο κοντά μου... "Άνεμοι Πολέμου", Steven Pressfield.

"Tου αρέσει να ακούει παραμύθια που κάνουν τον Άδη να φαντάζει πανέμορφος και τα προσθέτει στα δικά του γελώντας"

*Βρε παιδιά, η τελεία ήταν στο τέλος της 6ης και η πρόταση τελείωνε αρχές της 8ης, πειράζει που άρχισα απο την 6η; Λάθος είναι;

Πετάω...

Eίμαι άρρωστος. Πονοκέφαλος, βήχας. Πονάω ολόκληρος. Εδώ και μέρες.

Αυτές τις μέρες όμως κάτι καλό έχει γίνει. Είναι ωραίο να έχεις κάποιον να σε σκέφτεται και να σκέφτεσαι. Ίσως η απόσταση να δίνει την εντύπωση του ουτοπικού και μακρινού. Η ιδέα όμως έχει το δικό της ρόλο. Μπορεί να γίνει και ακόμη καλύτερο. Το παρακάτω τραγουδάκι είναι αφιερωμένο, μπορεί να είναι λίγο υπερβολικό το νόημα, αλλά δεν έχει σημασία. Ξέρεις εσύ.

Καθώς δεν μπορώ να κάνω μεταφόρτωση του τραγουδιού, έψαξα αλλού, δεν είναι όπως ήθελα βέβαια. Πατήστε εδώ για να το ακούσετε.

Παιχνίδι ακατάλληλο για ενηλίκους.

Με αφορμή μια συζήτηση που είχα στο msn με ένα φίλο, θυμήθηκα τη μία και μοναδική φορά που έπαιξα ένα παιχνίδι, βγαλμένο απο το μυαλό 8χρονων περ. παιδιών και το μετάνιωσα. Θα το εξηγήσω αμέσως.

Η ηλικία που είχα, αν θυμάμαι καλά, απο το σκηνικό που έρχεται στη μνήμη μου, πρέπει να ήταν 8-9 ετών. Ήταν χειμώνας, εγώ και ο αδερφός μου είχαμε πάει στα γειτονόπουλα να παίξουμε (ως συνήθως). Κλειστήκαμε στο δωμάτιο τους και παίζαμε με ρακέτες, τις οποίες και βαρεθήκαμε σχεδόν αμέσως (δεν είχαμε scrabble τότε). Δεν ξέρω σε ποιόν ήρθε η φαεινή ιδέα (εγώ δεν ήμουν, τελευταίος μπήκα στο παιχίδι, αν και έπρεπε πρώτος) να κατεβάσουμε τα παντελόνια μας και να προσπαθήσουμε να πιάσει ο ένας το μπιπ του άλλου. Αφού περάσαμε κάμποσα λεπτά ντροπής τα κατεβάσαμε. Τα κατεβασμένα παντελόνια δεν βοηθούσαν στο περπάτημα και πέφταμε συνέχεια. Γίναμε μαλλιά κουβάρια. Από τις φωνές και τα χτυπήματα σε τοίχους και έπιπλα, όπως ήταν φυσικό, μας άκουσαν οι γονείς των παιδιών και ανέβηκε η μητέρα τους να δει τι συμβαίνει. Μας έπιασε σε μια φάση γόρδιου δεσμού (μόνο ο Μέγας Αλέξανδρος έλλειπε από εκεί). Άρχισε να φωνάζει έξαλλη. Εμείς τραβώντας τα παντελόνια μας (ευτυχώς δεν είχαμε βγάλει τα παπά) κακήν κακώς εξαφανιστήκαμε απο την εξώπορτα του δωματίου των παιδιών. Φυσικά, στο μισάωρο, το ήξερε η δική μας μαμά (καθότι φιλενάδες).

Την κατσάδα που φάγαμε δεν θέλω να τη θυμάμαι (ψυχολογικό μου άφησε!), γι' αυτό και έχω αποσύρει το όλο περιστατικό στα κλειδωμένα ντουλάπια της μνήμης μου. Το θυμάμαι μια - δυό φορές το χρόνο τυχαία ή με κάποια αφορμή και το ξανά - ξεχνάω επι τόπου. Θυμάμαι ότι ντρεπόμουν τη μάνα μου για μέρες. Ο μπαμπάς δεν το έμαθε ποτέ. Ήταν που ήταν (και συνεχίζει...) να είναι μες την οπισθοδρόμηση, θα γινόταν δήμιος. Live μεσαιωνικό μαρτύριο, θα κόβαμε και εισητήρια, με εμένα πρωταγωνιστή, ως μεγαλύτερος των παίδων. Με τα παιδιά μόνο στο σχολείο βρισκόμασταν για κάμποσες μέρες.

Είναι απο τα περιστατικά που μου έχουν αφήσει σημάδια. Ίσως η ντροπή που ένιωσα. Ήμουν ο μεγαλύτερος. Καθόλου κολακευτικό. Έβαλαν το λύκο να φυλάει τα πρόβατα, θα έλεγε κάποιος κακοπροαίρετος. Όσο και αν δεν το πιστεύετε (με τα τωρινά δεδομένα), δεν ήμουν εγώ αυτός που είχε την ιδέα. Το γεγονός αυτό δεν το ξέρει κανένας, εκτός απο τους "συμπαίχτες" μας. Ποτέ δεν το συζητήσαμε απο τότε, ούτε το αναφέραμε.