Tραγούδια που πονάνε... (παιχνίδι)

Γεια!!!!!!!!!!!

Είχα πρόσκληση εδώ και καιρό για παιχνιδάκι! Η Οne happy dot και ο Αλέξης με κάλεσαν να δώσω και εγώ τα δικά μου τραγούδια σε ένα όχι τόσο χαρούμενο παιχνίδι μιας που πρέπει να καταθέσουμε τα τραγούδια που μας κράτησαν παρέα τις μέρες που δεν ήμασταν καλά...

Τα παρακάτω τραγούδια είναι αυτά που με συγκίνησαν για διάφορους λόγους, από χωρισμό και τσακωμό μέχρι και στενοχώριες - κατάθλιψη τύπου...

1) My friend, Armada Groove.

2) Goodbye my lover, James Blunt. Ήταν το πρώτο τραγούδι που ακούσαμε όταν πέσαμε αγκαλιασμένοι στο κρεβάτι. Είχαμε ηρεμήσει και αγκαλιασμένοι αποκοιμιόμασταν .. Μετά έγινε δώρο... και ήρθε το τέλος.

3) Φίλα με, Ριφιφί. Απλά αγαπημένο..

4) Μαζί σου, Πέγκυ Ζήνα. Κάτω απ' την ομπρέλα σου θα μπω, και θα ρωτήσω βιαστικά για τη ζωή σου..

5) Κόπηκα στα δυο, Νίκος Μαρκόπουλος. Κόπηκα όμως...

6) Θα μαι κοντά σου όταν με θες, Αλκίνοος Ιωαννίδης.

7) Cant believe this is me, Jennifer Lopez. Κάποτε δεν πίστευα ότι ήμουν εγώ..

8) My heart wiil go on, Celine Dion. Μy heart will go on..

9) A new day has come, Celine Dion. Πάντα θα υπάρχει μια νέα μέρα που θα έρχεται...

10) Where do i belong, Anastacia. Αναρωτιέμαι ... (δείτε το βίντεο)

Ελπίζω να σας αρέσουν! :) Τα άκουσα ξανά και μου ήρθε μια εσάνς θλίψης.. είναι και η ώρα περίεργη.. αν δεν έχετε διάθεση απλά προσπεράστε τα! Φιλιά πολλά!!!!!
Καλημέρα!!!!

Περπατώντας...

Θυμάστε στο προηγούμενο ποστ που σας είχα πει ότι θα πήγαινα μάλλον Προυσό με τα πόδια; Ε τελικά πήγα! Παρακάτω έχω φτιάξει ένα είδος (όχι και τόσο λεπτομερούς) χρονικού! Φαντάζομαι ότι σας κούρασα με το θέμα "Προυσός"... ευτυχώς για εσάς δεν έχω κάτι άλλο για το συγκεκριμένο μέρος! Θα έχω όμως κάποιες άλλες διαδρομές, καθώς το καλοκαίρι είναι γεμάτο με μικρό - πανηγύρια


1) 16-07-08 11:50 μ. μ. Την ώρα που περίμενα τις κοπέλες στο αμάξι, τράβηξα αυτή τη φωτό. δεν είχε πανσέληνο αλλά θα μας οδηγούσε μια χαρά. Τελικά ήρθαν μαζί μας η μαμά της μίας και μια φίλη της. Βέβαια ξέρανε από την αρχή ότι θα περνούσαμε μπροστά και θα ακολουθούσαν. Για να μπορούμε να τα λέμε με τα παιδιά. Ήρθαν γύρω στις 12:15 π.μ. Φύγαμε κατευθείαν.

2)17-07-08, 1:47 π. μ. Από τα πρώτα κιόλας λεπτά φάνηκε ότι η νύχτα θα περνούσε υπέροχα. Είπαμε πάρα πολλά, σχεδόν το ένα πάνω στο άλλο,. Λυθήκαμε στα γέλια (κάναμε και κοιλιακούς δηλαδή). Η ώρα περνούσε και δεν το καταλαβαίναμε! Θάψαμε λίγο γνωστό συμμαθητιακό κόσμο.. Θυμηθήκαμε τα μαθητικά τα χρόνια, καθηγητές, ιστορίες που είχαν συγκλονίσει. Ακόμη και για τις αλλαγές που υπέστη ο καθένας στο πέρας του χρόνου (εμείς και διάφοροι άλλοι). Είπαμε για τους διαφορετικούς δρόμους που διάλεξε ο καθένας. Μαλώσαμε την Ι. που δεν έχει πάρει το πτυχίο της. Άλλους τους τρώει ο έρωτας και άλλους το διάβασμα.. σ' αυτό καταλήξαμε..
Στο δρόμο ακούγαμε τις πέτρες να πέφτουν από τα βουνά, τα ζώα, το ποτάμι...

3) 17-07-08, 3:40 π. μ. Γύρω στα 3-4 χιλιόμετρα πριν φτάσουμε, ανάμεσα στα βουνά χανόταν το φεγγάρι που θα έδινε τη θέση του στον ήλιο. Είχαμε κουραστεί πια.. δεν μιλάγαμε πολύ. Η Ι. είχε επίσκεψη της θείας (ή των Ρώσων, όπως θέλετε πείτε το) και πονούσε (και έτρωγε επίσης σε όλο το δρόμο). Εμένα είχε αρχίσει να πονάει το αριστερό μου γόνατο, δεν μπορούσα να το τεντώσω προς τα πίσω. Ακόμη και σήμερα νιώθω κάτι ενοχλήσεις. Πιάσιμο είναι λογικά. Σκέφτομαι να πάω να το κοιτάξω τη Δευτέρα. Στις 4:50 περ. φτάσαμε στο μοναστήρι, φτάνοντας ακούσαμε τις καμπάνες. Της Αγίας Μαρίνας ήταν. Προσκυνήσαμε και πήγαμε να κάτσουμε στο ξενώνα μέχρι να ξημερώσει. Φτάσαμε πολύ νωρίς σε σχέση με άλλες χρονιές. 4:45 ώρες μόνο, 18 χιλιόμετρα με τρεις στάσεις του δεκάλεπτου.

4) 17-07-08, 5:55 π. μ. Άρχισε να βγαίνει το πρώτο φως.. Πήγαμε στη λειτουργία, κάτσαμε λίγο και γυρίσαμε στον ξενώνα. Μας έβγαινε η κούραση σιγά σιγά.. (αν προσέξετε, φαίνονται δύο πρόσωπα στη φωτό από την αντανάκλαση στο τζάμι, κρύωνα να βγω έξω :)

5) 17-07-08, 7:08 π. μ. Ο ήλιος άρχισε να φαίνεται πίσω από τα βουνά. Εδώ αργεί να φανεί λόγω των βουνών. Στα παραθαλάσσια μέρη βγαίνει πιο νωρίς. Η ώρα περνούσε αλλά όχι τόσο γρήγορα. Ήμασταν κουρασμένοι. Θα ερχόταν ο πατέρας της μίας κοπέλας γύρω στις 8:30 να μας μεταφέρει σπίτι μας. Τελείωσε η λειτουργία, πήγαμε για αγίασμα, φάγαμε λουκούμι και άρτο, και ήπιαμε καφέ στην τραπεζαρία της μονής και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε στο πάρκινγκ όπου θα μας περίμεναν. Έφτασα σπίτι στις 9:30 περίπου. Περπατούσα με δυσκολία. Έκανα ντουζάκι και έπεσα για ύπνο. Ξύπνησα στις 2 και στις 3:30 πήγα στη δουλειά σχεδόν πετώντας. Έφυγα νωρίτερα και στις 8 παρά ήμουν σπίτι ξανά..
Είμαι ευχαριστημένος που πήγα..
Α δεν σας είπα, σκεφτόμαστε να ξαναπάμε το Φθινόπωρο!

Καλημέρα και καλή Κυριακή!!!

Έχει πανσέληνο απόψε..

Εκδρομή

Το Σάββατο που μας πέρασε είχα κανονίσει με μία συνάδελφο να πάμε στο μοναστήρι του Προυσού (εγώ ούτως ή άλλως θα πήγαινα) και έπειτα στο χωριό για καφέ.

Ξεκινήσαμε μεσημέρι με το αμάξι. Είχαμε πάρει μαζί μας κάτι να τσιμπήσουμε μόλις φτάναμε. Αυτή η περιοχή είναι γεμάτη φυσικό κάλλος όπως θα δείτε απο τις λίγες φωτό που έχω βάλει, τράβηξα και τα ποτάμια, αλλά δεν έχω βάλει καμία. Επίσης ανέβασα και ένα βιντεάκι που τράβηξα με τη μηχανή για να δείτε μια τοποθεσία που κόβει την ανάσα καθώς περνάς ή ακόμη χειρότερα στέκεσαι εκεί, κάτω και ανάμεσα απο το βουνό.
Στην φωτό δεξιά ένα χωριό ξεπροβάλει πίσω απο ένα λόφο. Στην δεύτερη (νομίζω είναι απο την προηγούμενη φορά) είναι τα βουνά που περνάμε για να φτάσουμε. Στην τρίτη είναι η τοποθεσία που ανάφερα παραπάνω. Πήγαμε, προσκυνήσαμε, φάγαμε και έπειτα πήγαμε στο χωριό Προυσός, 1-2 χιλιόμετρα πιο πάνω απο το μοναστήρι. Κάτσαμε και ήπιαμε τον καφέ μας με την ησυχία μας για δύο ώρες περίπου. Είχε κόσμο παρόλο που ήταν καταμεσήμερο γύρω στις 3, ενώ όταν φύγαμε είχε ακόμη πιο πολύ. Δεν βγάλαμε φωτογραφίες στο χωριό, οπότε δεν έχω να σας δείξω, την επόμενη φορά.

Το ξέρετε απο παλιότερες αναρτήσεις ότι τρελαίνομαι για τέτοιες διαδρομές. Ησυχάζεις και νιώθεις σαν να άρχισες να υπάρχεις εκείνη τη στιγμή. Ξεχνάς σκοτούρες και προβλήματα. Μπαίνεις σε έναν άλλο κόσμο. Αυτές τις μέρες το έχω πολύ ανάγκη. Χτές δεν πήγε τίποτα καλά. Απροσδιόριστο άγχος και νεύρα, τσακωμοί με τους δικούς μου, είχα μουγκαθεί με όλους. Κάποια προβλήματα στη δουλειά. Έχω βαρεθεί αυτόν τον τόπο. Θέλω πολλά να κάνω και δεν έχω τον τρόπο. Και τις τελευταίες μέρες όλα είναι εναντίον μου. Είχα καιρό να γκρινιάξω μου φαίνεται...

Σήμερα κανόνισα με δύο συμμαθήτριές μου απο το λύκειο (είναι τα μόνα άτομα που κράτησα επαφή και μ' αρέσει η παρέα τους) να πάμε εκεί με τα πόδια, ένα τάμα που έχω, το ίδιο και τα παιδιά. Θα ξεκινήσουμε κατά τις 12 τα μεσάνυχτα και θα κάνουμε γύρω στις 5-6 ώρες, ανάλογα τις στάσεις. Είναι και σαν έθιμο εδώ να πηγαίνουμε με τα πόδια. Παλιά θυμάμαι μαζευόμασταν 10, 15, 20 άτομα (παιδιά τα περισσότερα) βλέπαμε πότε έχει φεγγάρι και πηγαίναμε. Κάπου κοντά στη γιορτή της Προυσιώτησσας.
Θα πάρουμε μαζί μας τα απαραίτητα, νερό, κάτι για φαγητό, φακούς και ζακέτες (το βράδυ κάνει κρύο ακόμη) και θα ξεκινήσουμε. Θα πάρω και την ψηφιακή, θέλω να προλάβω την ανατολή. Τις προηγούμενες φορές δεν είχα. Διαδρομή κατηφόρα - ανηφόρα στο βουνό. Φτάνοντας στο τέλος ξεχνάς την κούραση. Με καλή παρέα πας οπουδήποτε..
Ίσως θυμηθούμε και τα παλιά, πόσοι παντρεύτηκαν, πόσοι έφυγαν και δεν ξαναγύρισαν (και καλά κάνανε), ποιοί δεν μιλάνε με ποιούς.. τα κουτσομπολιά.. Έχουμε να βρεθούμε και οι τρείς μαζί απο το λύκειο.. γέλιο θα έχει..

Καλό βράδυ σε όλους..

Ένα ματωμένο άρωμα..

Το Άρωμα

Πάτρικ Ζίσκιντ

253 σ.

Πολυδιαβασμένο βιβλίο. Το άκουσα πολλές φορές από φίλους και γνωστούς με διαφορετικές απόψεις όσον αφορά τη γνώμη τους για το πόσο καλό είναι το βιβλίο. Το βιβλίο επίσης έχει γίνει και ταινία.

Ουσιαστικά μου πήρε τρείς μέρες να το διαβάσω. Ξεκινάει με μία περιγραφή του Παρισιού των >αρχών του 18^ου αιώνα. Βρώμα και δυσωδία (πως αλλιώς άλλωστε θα γινόταν κέντρο της αρωματοποιίας της Ευρώπης ακόμη και ως σήμερα). Αμέσως στις πρώτες σελίδες έχουμε τη γέννηση του πρωταγωνιστή. Ο οποίος δεν υπάρχει σελίδα που να παρουσιάζεται ως κανονικός άνθρωπος. Ο συγγραφέας τον αποκαλεί τσιμπούρι, με όλα τα κοσμητικά επίθετα που μπορούν να περιγράψουν αυτό το αηδιαστικό ζώο.

Ο συγγραφέας κάνει τον αναγνώστη να αφομοιώσει την άσχημη εικόνα του πρωταγωνιστή, κάτι που παίζει σημαντικό ρόλο σε κάθε τι που κάνει, καθώς δημιουργεί διαφορετικά κριτήρια για την αξιολόγησή του. Στόχος του πρωταγωνιστή από τις πρώτες μέρες της ζωής του είναι να αποθηκεύσει στη μνήμη του όλες τις μυρωδιές που υπάρχουν και αργότερα μεγαλώνοντας να προσπαθήσει να τις δημιουργήσει. Είναι ο καλύτερος αρωματοποιός! Ένα παράδειγμα που θα μπορούσα να φέρω είναι η επιμονή του να φτιάξει το άρωμα της πέτρας, των μετάλλων και άλλων αντικειμένων που δεν θα σκεφτόταν κανείς. Το πετυχαίνει και έπειτα στρέφει το ενδιαφέρον του στα έμψυχα όντα.. με ότι αυτό συνεπάγεται…

Αυτά για το βιβλίο, πάντως δεν ήταν ότι περίμενα.. έχει αναπάντεχο τέλος όμως… όσο και αν προσπαθώ σε ένα βιβλίο να μαντέψω το τέλος, αυτό με έβγαλε εντελώς έξω από τις σκέψεις μου!!!!

Μια πολύ όμορφη Κυριακή σε όλους!!!!!

Το τραγουδάκι για εσάς..

Μια σημαντική μέρα..

Αλήθεια, με τι όνειρα ξεκινάμε τη ζωή μας; Να μεγαλώσουμε, να βρούμε μια δουλειά (το γιαπί το πηλοφόρι το μυστρί, εικ. δεξιά, λίγο πρόστυχη, όχι περισσότερο απ' ότι τα φορούν οι κοπέλες σήμερα, συγνώμη πάντως!) και να βρούμε ένα καλό παιδί να κάνουμε οικογένεια (έστω και με δύο μπαμπάδες).. !

Όλοι πασχίζουμε να διαβάσουμε, να περάσουμε εκεί που θέλουμε και αργότερα να βρούμε δουλειά πάνω σε αυτό που μας αρέσει. Έτσι ξεκινάμε οι περισσότεροι με συνεντεύξεις και με προκηρύξεις κυρίως για μόνιμο προσωπικό αλλά και για εποχικό. Με το που τελείωσα, άρχισα να κάνω προκηρύξεις, φυσικά δεν είχα τα μόρια να περάσω κάπου. Αμέσως σχεδόν ήρθε μία σύμβαση ενός έτους, προς το τέλος της μάζεψα ότι μόρια είχα και έκανα δύο προκηρύξεις. Τελείωσε η σύμβαση, μετά από τρεις μήνες ήρθε η επόμενη εξάμηνη, της οποίας διανύω τον 4ο μήνα.

Την 1η Απριλίου βγήκαν τα προσωρινά αποτελέσματα της μίας προκήρυξης, ήμουν στους διοριστέους. Τρελάθηκα από τη χαρά μου εννοείται. Με έριξε γρήγορα το γεγονός των ενστάσεων και το κατά πόσο επηρεάζεται ή όχι το αδιάβλητο των διαδικασιών του ΑΣΕΠ. Έτσι λοιπόν περίμενα με ανυπομονησία αλλά και συγκρατημένη χαρά τα οριστικά αποτελέσματα, τα οποία, blogers μου, βγήκαν χτες! Τρείς μήνες και έξι μέρες. Βρίσκομαι στην ίδια θέση, διοριστέος σε ένα τομέα που όλο και σε κάποιον κάτι έχει κάνει και τον βρίζουμε (μην ανησυχείτε, η υπηρεσία μου, δεν έχει σχέση με τις γνωστές δημόσιες υπηρεσίες [εικ. αριστερά])*.

Χτες είχα μια περίεργη χαρά από το πρωί, παρόλο που ξύπνησα πολύ νωρίς και έτρεχα να προλάβω. Μιλούσα με τον κολλητό μου και γελούσα, με ρωτούσε γιατί και του έλεγα δεν ξέρω.. έτσι ανεξήγητα..
Νόμιζα πως ήταν κάτι σκέψεις που κάνω τελευταία γεμάτες συναισθηματισμούς. Εκ των υστέρων κατάλαβα ότι υπήρχε και κάποιος άλλος λόγος, τον οποίο και έμαθα τρεις ώρες μετά.
Τώρα θα περιμένω τις ειδοποιήσεις και την κατάθεση δικαιολογητικών που θα γίνουν μέχρι τον Σεπτέμβριο - Οκτώβριο και ευελπιστώ από το νέο έτος αν όχι και φέτος να είμαι μόνιμος Βορειοελλαδίτης. Ίσως και το πεπρωμένο μου να είναι κάπου εκεί στα βόρεια...
Ελπίζω να πάνε όλα καλά. Όπως και να 'χει, έχω φόβους ακόμη.. δεν το έχω συνειδητοποιήσει..

Θέλω να φτιάξω τη ζωή μου επιτέλους.. να έχω το δικό μου σπίτι (επιτέλους ξανά) και ας είμαι μακριά από το σπίτι μου και από το μέρος που θα μου άρεσε να είμαι (αλλά δεν το αποκλείω στο μέλλον). Κάθε αρχή και δύσκολη... καλύτερα δεν θα μπορούσε να ήταν.

Ευχαριστώ το Θεό.
Ευχαριστώ και εσάς που είστε από τους πρώτους που το μαθαίνετε, μιας που κρατάω ακόμη κάποιες επιφυλάξεις.. και που με βοηθήσατε πολύ αυτούς τους μήνες, χωρίς να το ξέρετε! :)

Καλό ξημέρωμα!

*Χωρίς να θέλω να προσβάλλω κανέναν, φυσικά δεν είναι όλες οι υπηρεσίες ίδιες, ούτε και οι άνθρωποι που τις απαρτίζουν.

Τα κεριά λιώνουν ακούγοντας love..
μαζί τους και εγώ..








Καλό μήνα...