Πρώτη μέρα στη δουλειά!

Προχτές 10/01/08 ήταν η πρώτη μέρα στη δουλειά του μπαμπά (μετά απο ένα χρόνο και δυο μήνες). Όπως είχα πει ο μπαμπάς είναι ελαιοχρωματιστής. Δουλεύει μαζί με 2 ξαδέρφια μου και τον αδερφό μου, πήγα και γω και γίναμε πολλοί.

Την προηγούμενη μέρα προετοιμάστηκα κατάλληλα (πρώτα ψυχολογικά), ξέθαψα τα ρούχα τις δουλειάς, φόρμες, φούτερ και ότι άλλο θα χρειαζόμουν, γάντια, σκούφο κλπ. Επίσης επάνδρωσα και το συνηθισμένο τσαντάκι μέσης με χαρτομάντηλα, τσιγάρα, ενοείται λιποζάν κ.α. Θα πιάναμε δουλειά στις 8.

Χτύπησαν τα ξυπνητήρια, τα έκλεισα, σηκώθηκα, πλύθηκα, όσο σκεφτόμουν το κρύο που κάνει έξω με έπιανε τρεμούλα. Κατέβηκα να φάω πρωινό. Αφού είπαμε τις συνηθισμένες καλημέρες, άκουσα και το σχόλιο του μπαμπά για τον καιρό "ξαστεριά είχε, πάλι θα ζεσταθούμε", "ωραία" σκέφτηκα. Αφού έφαγα και έφτιαξα καφέ στο σεικερ, ανέβηκα να ντυθώ. Φεύγοντας κοίταξα το θερμόμετρο ίσα που έδειχνε 2 βαθμούς. Δεν κρύωνα ευτυχώς. 8 παρά (μετά απο 10 λεπτά στο ρελαντί για να φύγει ο πάγος) ξεκινήσαμε. Φτάσαμε στο σπίτι-εξοχικό που θα δουλεύαμε, ωραίο σπίτι, όλο πέτρα, και μέσα χωριάτικο στυλ. Αφού κάναμε ένα τσιγάρο και είπιαμε δυο τζούρες καφέ, αρχίσαμε, τρίψιμο, βάψιμο κλπ.

Να μην τα πολυλογώ, πέρασε η ώρα, κάναμε διάλειμμα στις 12:30 για 20 λεπτά και τελειώσαμε γύρω στις 4:20. Μετά τις 2 δεν περνούσε η ώρα με τίποτα. Τέλειωσε όμως και αυτή η πρώτη μέρα. Γύρισα σπίτι πτώμα, πονούσαν χέρια, πόδια, όλα! Κοιμήθηκα και σηκώθηκα ακόμη πιο χάλια...

Οι εντυπώσεις της πρώτης μέρας μάλλον καλές, περνάω καλά είναι η αλήθεια και αυτό επειδή είναι συγγενείς μου. Αν ήταν άλλοι, δεν ξέρω πως θα την πάλευα! Είναι κουραστική δουλειά, δεν λέω, αλλά την κάνω απο μικρός και την ξέρω. Το πρόβλημα μου είναι ότι δεν ξέρω για πόσο καιρό θα την κάνω, δεν μπορώ να την κάνω για πολύ καιρό, δεν μου αρέσει σε τέτοιο βαθμό. Προτιμώ αυτό που σπούδασα. Ευελπιστώ μέχρι τον Απρίλιο. Μακάρι να ξαναβγάλουν την σύμβαση που μας τάξανε. Ξέχασα να πω, ότι δουλεύαμε μαζί με μια ζωγράφο, η οποία είχε και ένα πιπίνι βοηθό... ήταν ένα συν στα μείων της κάθε πρώτης μέρας δουλειάς γενικά!

Όσο καλά πήγε η πρώτη μέρα, τόσο χειρότερη ήταν η δεύτερη, ο ένας άρρωστος, άλλο σπίτι, άλλη περιοχή και το "καλύτερο" εξωτερικά βαψίματα. Ξέρει κανείς τι είναι να βάφεις ξύλινο σκέπαστρο, έξω, Ιανουάριο μήνα στο Καρπενήσι; Παιδιά δεν μου είχε ξανατύχει. Τρελάθηκα! Συννεφιά, 3 βαθμοί το πολύ, κρύος αέρας. Και εμείς ανεβασμένοι πάνω σε σκαλωσιές με τεντομένα τα χέρια ψηλά να βάφουμε. Τρέλα. τρέλα! Να δακρύζουν τα μάτια μας, να μην νιώθουμε τα χέρια μας, τη μύτη μας και τα αυτιά μας. Φορούσα ένα γάντι στο δεξί, που κρατούσα το κουβά, το άλλο, με το πινέλο, ίσα που το ένιωθα. Κάθε τόσο να έχω τον αδερφό μου, κρυώνει η μέση μου, θα σου πάρω κορμάκι του έλεγα εγώ. Πάνο, δεν νιώθω τη μύτη μου, έλεγα εγώ, κόψτη μου έλεγε αυτός. Στις δύο φύγαμε απο κεί, γυρίσαμε σπίτι νωρίς λόγω καιρού όπως καταλαβαίνετε.

Η τρίτη μέρα δεν άρχισε... και έπονται πολλές... Καληνύχτα ή .. καλημέρα!!!!