Που καταντήσαμε...

Όπως μια μεγάλη μερίδα παιδιών, σπούδασα και εγώ. Ωραίες εκείνες οι μέρες, βέβαια οι πρώτοι 2 μήνες ήταν δύσκολοι. Έκανα παρέες, περνούσα καλά. Μέσα σε όλα τα άτομα της σχολής, γνώρισα και δύο κοπέλες, πολύ καλές, αλλά μόνο στο "γειά σου, τι κάνεις" μείναμε. Άντε και για κανέναν καφέ, μία στο τόσο. Δεν ξέρω γιατί, αλλά είχα ένα καλό προαίσθημα, πάντα, όταν συναντιόμασταν. Ώσπου μια μέρα, του δευτέρου έτους (2002-2003), με πλησιάζει η Β. και μου λέει (δεν θυμάμαι ακριβώς πώς το είπε, περίπου θα σας πω) "Έχω τη γιορτή μου, θές να έρθεις να βγούμε μαζί με την Μ. για φαγητό;". Έμεινα εμβρόντητος. Της λέω "εμένα;" "γιατί;" και μου απαντάει το κορυφαίο "γιατί θέλω να γιορτάσω με άτομα που θεωρώ αξιόλογα". Πάλι κεραυνός. Ούτε κολλητοί είμασταν, ούτε τίποτα. Είπα ναι.

Τις μέρες που μεσολάβησαν μέχρι να βγούμε, το σκέφτηκα καλά, και αποφάσισα να είναι τα πρώτα άτομα που γνώριζα απο το μηδέν (το διευκρινίζω για να εξαιρέσω την παιδική μου φίλη και επίσης κολλητή, που το έμαθε πιο νωρίς και τον κολλητό μου[γκει επίσης]) που θα μάθουν για μένα. Κάτι μέσα μου, μου έλεγε ότι θα μέναμε για πάντα φίλοι και μάλιστα στενοί. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, σημασια έχει πως απο εκείνη τη μέρα γίναμε κολλητοί, όλη τη μέρα είμαστε μαζί, τα περισσότερα πράγματα τα κάναμε μαζι. Αργότερα προστέθηκε στην παρέα και η τρίτη κολλητή πλέον ή Χ. Ήταν πολύ σημαντικό για μένα να έχω δίπλα μου άτομα που να μπορώ να εμπιστευθώ και μάλιστα σε ένα τόπο εντελώς ξένο.

To 2006 χωριστήκαμε αναγκαστικά, εγώ τελείωσα και έφυγα, γύρισα εδω, οι κοπελιές χρωστούσαν κάποια μαθήματα, αλλά γύρισαν και οι δύο Αθήνα και θα πήγαιναν να δώσουν μόνο. Μιλούσαμε πολύ στο τηλ. το καλοκαίρι του ίδιου έτους κατέβηκα και δούλεψα εκεί το καλοκαίρι. Τέλη του 2006 είχαμε όλοι δουλειά, εγώ εδώ, οι κοπελιές Αθήνα. Αραίωσαν τα τηλ. Όποτε μιλούσαμε όμως, είμασταν όπως και πριν.

Το 2007 είχε κάποια απρόοπτα μεταξύ μας, αλλά εύτυχώς γρήγορα έγιναν όλα καλά(εγώ με τη Μ. περάσαμε κάποιους μήνες μούγκας, λόγω μιας βλακείας). Το τέλος του 2007, έχουν γίνει μεγάλες αλλαγές πια. Η Β. και η Χ. μου λένε για αλλαγές που βλέπουν στη Μ., τις οποίες και ανακαλύπτω και γω σιγά σιγά, μέσα απο τα τηλέφωνα και απο τις συναντήσεις μας όταν κατέβαινα και κατεβαίνω Αθήνα. Πάνω που έχει αποκατασταθεί η σχέση μου με τη Μ. η σχέση της Μ. με τη Β. και τη Χ. αρχισε να χαλάει, σε τέτοιο σημείο που να μην θέλουν να τη βλεπουν. Η αλήθεια είναι πως η συμπεριφορά της είχε αλλάξει σε μεγάλο βαθμό, απότομη, υπεροπτική, ένα άτομο που λες και το γνώριζες πρώτη φορά. Κάποιος θα μπορούσε να πει οτι έπαιξε σημαντικό ρόλο η σχέση που δημιούργησε, την απορρόφησε και της δημιούργησε νέα ιδανικά στα οποία εμείς δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε. Ίσως είναι και ένα είδος ζήλιας ή κόμπλεξ που άρχισε να βγαίνει προς τα έξω. Φέρθηκε και φέρεται πολύ άσχημα στις Χ. και Β.

Φοβάμαι πολύ για το μέλλον. Φοβάμαι μην χαθούμε, μην σταματήσουμε να μιλάμε. Θέλω να είναι πάντα μέρος της ζωής μου. Τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου τα πέρασα μαζί τους, ξέρουν τόσα για μένα που δεν πρόκειται να μάθει κανείς. Έχουμε δεθεί σφικτά με τι φιλία και την επήρεια των φοιτητικών χρόνων. Είναι πολύ δύσκολο να χωριστώ έτσι. Τώρα πρέπει να τις βλέπω χωριστά τις πιο πολλές φορές. Δεν περίμενα ότι θα φτάναμε ως εκεί. Πίστευα ότι η φιλία μας θα μείνει μέχρι αργά στη ζωή μας, για να μην πω για πάντα. Μεσολαβούν όμως τόσες αλλαγές, τόσο απο εξωτερικούς παράγοντες, όσο και απο εσωτερικούς, που διαμορφώνουν τις σχέσεις. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα συμβεί.