Πίστη;

Σήμερα 29-01-08, αν και ήταν μια κουραστική μέρα. Γύρισα από τη δουλειά, έφαγα, έκανα ένα γρήγορο ντους και ξεκινήσαμε να πάμε στο μοναστήρι της Παναγίας της Προυσιώτησσας. Είναι ένα από τα δύο γνωστά μοναστήρια της Ευρυτανίας (το άλλο είναι της Τατάρνας).

Χωρίς να το έχουμε σκεφτεί, πετύχαμε τον εσπερινό των τριών Ιεραρχών.

Θέλαμε από καιρό να πάμε, αλλά δεν το αποφασίζαμε. Συνήθως πήγαινα κάθε καλοκαίρι με τα πόδια. Φέτος όμως λόγω της δουλειάς, δεν πήγα. Στο συγκεκριμένο μοναστήρι πήγαινα από μικρός. Μας παίρνανε και πηγαίναμε να διανυκτερεύσουμε για μία νύχτα. Εμείς παίζαμε και οι μεγάλοι παρακολουθούσαν τη λειτουργία. Μεγαλώνοντας σταμάτησα να πηγαίνω για διανυκτέρευση και πήγαινα με τα πόδια, με μεγάλη παρέα, ξεκινούσαμε μεσάνυχτα και φτάναμε το πρωί, προσκυνούσαμε και γυρνούσαμε (με αμάξια).

Η σχέση μου με τη θρησκεία αρχίζει, εκεί που τελειώνει η "εξουσία" των πρεσβευτών της. Δηλαδή, πιστεύω στο Θεό, στην Παναγία, στον Χριστό. Χωρίς όμως να εμμένω στα πρόσωπα, πιστεύω και τα τρία πρόσωπα σε ένα, σε κάτι όπως λέμε "ανώτερο" (που τυχαίνει να έχει ονομαστεί έτσι). Ποτέ δεν συμπάθησα τους εκπροσώπους της (οκ, εκτός από ελάχιστες φορές) και ούτε τους συμπαθώ. Κάποιοι είναι άξιοι εκπρόσωποι, οι περισσότεροι όμως είναι άθλιοι.

Πάντα είχα την ανάγκη να πιστεύω. Να ξέρω ότι δεν είμαι μόνος μου, ότι δεν προσπαθώ μόνος μου. Με έκανε να πιστεύω στον εαυτό μου και να κινούμαι με σιγουριά.

Δεν ξέρω γιατί, ή μάλλον φαντάζομαι, αλλά μεγαλώνοντας σταμάτησα να πηγαίνω εκκλησία. Παλιότερα πήγαινα, αλλά τις περισσότερες φορές ήταν μια αγγαρεία για μένα. Τώρα πηγαίνω μόνο όταν το θέλω, όταν το χρειάζομαι. Είναι ο συνδυασμός, ψαλμωδιών, θυμιάματος και ησυχίας που με ηρεμεί και με χαλαρώνει. Ωστόσο δεν νιώθω το ίδιο στην εκκλησία του χωριού εδώ. Μόνο στο μοναστήρι που το φυσικό κάλλος σε καθηλώνει και με τη "ιδιαίτερη" - μυσταγωγική ατμόσφαιρα, νιώθω χαλάρωση, αγαλλίαση, ηρεμούν όλα μέσα μου. Ξαλαφρώνω και γεμίζω ενέργεια.

Δεν μπορώ να το εξηγήσω πως γίνεται, κάτι αλλάζει μέσα μου μετά από μια τέτοια επίσκεψη και ξέρω ότι το βράδυ θα κάνω ήρεμο ύπνο, κάτι που μου έλειψε.

Λέγεται πίστη; Λέγεται ψυχολογική ανάγκη; Δεν ξέρω. Μου κάνει καλό όμως.

Έχω αναρτήσει κάποιες φωτογραφίες (μετά απο πολλές δυσκολίες) που έβγαλε ο μικρός αδερφός μου την ίδια μέρα. Δυστυχώς δεν είναι αυτές που ήθελα, καθώς δεν μου έδινε τη μηχανή (9 χρονο κακομαθημένο) και δεν ήθελα να τσακωθώ. Ήταν απόγευμα, ο ήλιος έδυε και έκανε πολύ κρύο! Δεν είναι και πολύ καλές. Είναι το μοναστήρι, οι ξενώνες και τα υπόλοιπα κτήρια του μοναστηριού. Όλο το συγρότημα είναι χτισμένο πάνω σε βράχο, κάτω απο τα κτήρια όπως βλέπετε στις φωτο, υπάρχει γκρεμός και χαμηλά κάτω ποτάμι. Γενικότερα η περιοχή είναι βραχώδης.