Περί ευγένειας ο λόγος... Νο 2

Ορίστε και το δεύτερο μέρος του δράματός μου.


Ας πάμε στο σήμερα (φέτος)... 3 Απριλίου έπιασα δουλειά..
Αποφάσισα ότι φέτος θα είμαι πιο αυστηρός, εκεί που χρειάζεται βέβαια, και δεν θα τα δεχόμουν όλα όπως πέρυσι. Δεν άργησε η στιγμή που θα το έδειχνα.

1) 15-04-08, εκεί που είχα προσηλωθεί στην επεξεργασία των νέων βιβλίων, έρχεται μια κοπέλα και μου ζητάει να της βρω χάρτες

((την κοπέλα αυτή μάζι με άλλες δύο τις έχω σταμπάρει ως τα πιο αγενή άτομα που έχω γνωρίσει σ' αυτή τη δουλειά. Να σκεφτείτε, όχι καλημέρα δεν έλεγε όταν έμπαινε, ότι και να ζητούσε το ζητούσε λες και της το είχα δανειστεί και ξέχασα να της το δώσω. Συνήθως όταν ζητάμε κάτι το διανθίζουμε με διάφορες λεξούλες π.χ. "μπορείτε να μου δώσετε αυτό το βιβλίο;", "θα ήθελα αυτό το σεμινάριο", αυτή επέμενε στο "θέλω να μου δώσεις αυτό το βιβλίο", "θέλω να μου βρείς κάτι για αυτό". Σ 'αυτές τις περιπτώσεις δεν τους έλεγα κάτι όμως (μόνο μια φορά όταν μου είπε "θέλω να βρω πληροφορίες για το λύγκα" της είπα μεταξύ σοβαρού και αστείου "και εγώ θέλω μια θέση στο δημόσιο, αλλά δεν μου τη δίνει κανένας"), έτσι για να καταλάβει πως δεν της χρωστάω κάτι. Αλλά με τι μυαλό θα μου πείτε.... Άσχετο, τώρα θυμήθηκα και μια σερβιτόρα στο μαγκαζέ (γνωστή φυσιογνωμία στο μαγκαζέ, όποιος την ξέρει ας της το πει, πρέπει να το μάθει κάποια στιγμή), που ούτε καλημέρα δεν μας είπε, ήρθε απο πάνω μας και περίμενε, εμείς δεν μιλήσαμε, και αφού πέρασαν 3-4 δευτερόλεπτα, μας είπε ένα ξερό "τι θα πάρετε;" άι σιχτίρ και εσύ κοπελιά!!!

Εντάξει τα αγοράκια απο τη φύση τους είναι πιο μπρουτάλ, τα κοριτσάκια τι πάθανε; Άκουγα τις προάλλες σε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα, τοπικό, κάτι 16άχρονα κοριτσάκια να βρίζουν σαν νταλικέριδες, και δεν φτάνει αυτό, μιλούσαν και Καρπενησιώτικα! ιιιι Θεός φυλάξει! Πως να μην το γυρίσεις μετά! Μην παρεξηγηθώ, δεν έχω κάτι με το γυναικείο φύλο. Ουπς! Ξέφυγα! ))

Τεσπα, μετά απο αυτή τη "μικρή" παρένθεση γυρίζουμε εκεί που το άφησα, ψάξαμε και οι δύο, τους βρήκαμε τους χάρτες. Με ρώτησαν αν δανείζονται, τους είπα ότι δεν δανείζονται (υπάρχει κανονισμός) και τους άφησα πάνω στο αναγνωστήριο και πήγα να συνεχίσω τη δουλειά μου. Δεν περνάει ένα λεπτό και πιάνω με την άκρη του ματιού μου, την κοπέλα να πηγαίνει προς την πόρτα με τους χάρτες στο χέρι της ρολό.

Της φωνάζω "κοπελιά που πας;",
"έξω να τους διαβάσω" μου λέει με κακομοίρικο υφάκι.
"δεν γίνεται να βγούν έξω απο τη βιβλιοθήκη, μόνο εδώ" της λέω.
"μας άνοιξε το γραφείο ο τάδε" μου λέει.

Σηκώνομαι και κατευθύνομαι στην έξοδο να δω αν είναι ανοιχτό το γραφείο του τάδε. Δεν ήταν. "Που είναι ο τάδε;" της λέω.

"Στο άλλο γραφείο" μου λέει. (έχει δύο γραφεία, καθότι μεγάλο κεφάλι).
Επειδή κατάλαβα το έπαιζε, "όχι δεν θα τους βγάλετε έξω" της λέω.

Και παίρνει ένα υφάκι, "ξέρεις ποιά είμαι εγώ;;;;", υψώνει τους τόνους της, και τι μου λέει το κ*λ*παιδο;;;;

"Δεν κατάλαβα, εσένα ποιό είναι το πρόβλημά σου;"

Ακούτε;;;;;;;; Ποιό να είναι το πρόβλημά μου μαρή! Δεν δανείζονται οι χάρτες! Παιδιά βγήκα όχι μόνο έξω απο τα ρούχα μου αλλα και απο το πετσί μου! Τα μιλίγγια μου άρχισαν να πιέζουν τους βραχίωνες των γυαλιών μου.

Σηκώνω λοιπόν τη φωνή μου και της λέω "όχι, εδώ θα μείνουν".

Περιμένατε να μαλλιοτραβηχτούμε ε; Όχι, αν και έπρεπε, αλλά ήταν που ήθελα να κρατήσω και το ύψος μου. Την ουρά στα σκέλια. Μέσα μου πάλευα με τον Hfaistiwna bitch, που ευτυχώς σπανιότατα βγαίνει έξω!

Η Δήμητρα αλληθώρισε με το όλο σκηνικό. Ενώ οι φοιτητές μας κοίταζαν απορρημένοι.

Παρά τα νεύρα που είχα, πέταξα τη φράντζα αλά Βουγιουκλάκη, πήρα μια βαθιά ανάσα και πήγα και έκατσα στο γραφείο, συνεχίζοντας απο εκεί που είχα το βιβλίο μου (με πολύ δυσκολία όμως σου λέω).

Μετά τα άκουσα και απο τη Δήμητρα, επειδή λέει ήμουν υπερβολικός μαζί της. Η αλήθεια είναι ότι ήμουν κάπως υπερβολικός καθότι προκατηλλειμένος απέναντί της λόγω της γενικής συμπεριφοράς της. Αλλά... δεν το μετάνιωσα!!!
2) Θυμάστε τον καθηγητή που σας έλεγα; Ε λοιπόν, την ίδια μέρα δηλαδή 15-04-08 λίγο πριν σχολάσω, μπαίνει ο καθηγητής και με γελαστό προσωπάκι με ρωτάει "τι έγινε με τον DEWEY (το διεθνές σύστημα ταξινόμησης ακαδημαϊκών βιβλιοθηκών, εκτός εξαιρετικών περιπτώσεων ιδιωτικών συλλογών, βιβλιοθηκών με μεγάλη παράδοση κ.α.) θα τον φτιάξετε; Επειδή, ήμουν που ήμουν, πάιρνω και εγώ το ειρωνικό υφάκι και απαντάω "'οχι ακόμη, θα φτιάξω την επιστολή αύριο και θα την στείλω στον ίδιο τον Dewey να το αλλάξει" και συνεχίζω με όχι ειρωνικό αλλά έντονο ύφος λόγου "μα τι λέτε κύριε τάδε; Σοβαρολογείτε; Θα αλλάξουν το σύστημα επείδη θα κάνω παράπονα εγώ; Τόσες επιστήμες υπάρχουν, μόνο τα δικά σας βιβλία έχουν προβλήματα;". Δεν ξερω τι με έπιασε παιδιά, έβγαλα το άχτι μου.

Μπορεί να μας δίνουν δουλειά, μπορεί να κάνουμε και εμείς λάθος σε κάποια πράγματα, αλλά δεν θα κάτσω να ανέχομαι και τον κάθε ηλίθιο που δεν στροφάρει. Μα τόσο αφελής και θύμα φαίνομαι και νομίζουν ότι θα χορέψω στο σκοπό του καθενός; Είναι γελασμένοι...

Όσον αφορά την ευγένεια... αν δεν την μάθεις απο εκεί που πρέπει, ποιός θα στη μάθει; Παλιότερα μπορεί να μην μπορούσα να δω απο τη θέση του εργαζόμενου, τώρα που τα βλέπω απογοητεύομαι. Γιατί πολλές φορές δεν φταίει ο υπάλληλος αλλά ο πελάτης.. και το "ο πελάτης έχει πάντα δίκιο" μην το ξανακούσω!!!!

Καληνύχτα σε όλους! Να έχουμε ένα υπέροχο ΣΚ!!!!!