Καλησπέρα,
Ώρες ώρες σκέφτομαι ότι κάποιος με καταράστηκε ό,τι βγάζω να το τρώω στους γιατρούς. Δεν μπορώ να καταλάβω πως συμβαίνει αυτό. Την Δευτέρα ήρθα αντιμέτωπος με ένα πρόβλημα υγείας που δεν περίμενα. Από το πουθενά. Δυο μέρες εξετάσεις και τελικά χρειάζεται επέμβαση. Πόσες αναισθησίες μπορώ να φάω μέσα σε ένα εξάμηνο; Τζάνκι της αναισθησίας θα καταντήσω.
Από την άλλη μήπως κάνω εγώ κάτι; Δεν φτάνουν οι προσευχές μου; Μήπως νομίζω ότι είμαι καλά και με τρώει το σαράκι τους άγχους και την κατάθλιψης χωρίς να το έχω πάρει χαμπάρι;
Αυτή είναι η πραγματικότητα. Θα την αντιμετωπίσω όπως και να έχει. Εκεί που θα είμαι καλά και θα νομίζω ότι τα έχω βάλει όλα σε μια σειρά θα έρχονται οι κρίσεις άγχους και για λίγο θα παθαίνω ένα μπλακ άουτ. Πάντα έλεγα ότι είμαι αισιόδοξο άτομο, πλέον μου φαίνεται ότι η πολλή αισιοδοξία φέρνει ατυχία.
Κάπως έτσι αλλάζει ο άνθρωπος και από τη μια στιγμή στην άλλη τα βλέπει όλα μαύρα. Η τρέλα από τη λογική μια κλωστή. Πόσοι την πατάνε και ξεφεύγουν και σκοτώνουν και αυτοκτονούν και κλείνονται σε ιδρύματα και τα βλέπεις και λες "κοίτα πως κατάντησε". Τελικά δεν είναι τόσο μακριά από σένα όσο νόμιζες.
Ευτυχώς είχα χρόνο χωρίς πίεση και τα σκέφτηκα. Μετρίασε λίγο το άγχος και τα έβαλα σε μια σειρά. Δεν φτάνει όμως, δεν φτάνει δυστυχώς..